Κυνήγι πέρδικας
Το παλικαρίσιο κυνήγι της πέρδικας πάντα με γοήτευε και πάντα ήθελα να ζήσω τις στιγμές του κυνηγιού της. Αφορμή στάθηκε η γνωριμία μου με τον Νίκο. Πολύ καλός κυνηγός και πάνω απ' όλα πολύ καλός άνθρωπος. Η πρόσκληση του να κυνηγήσουμε μαζί ήταν κάτι που με ευχαρίστησε πολύ. Ήξερα ότι γνωρίζει πολλά για το κυνήγι της πέρδικας, ότι έχει άριστα περδικόσκυλα και έτσι θα περνάγαμε ωραία.
Το πρωινό ξύπνημα βέβαια ήταν πολύ εύκολο, μιας και η προσδοκία της κυνηγετικής ημέρας με όποιο αποτέλεσμα και εάν είχε αυτή, με έκανε να μην μπορώ καν να κοιμηθώ.
Το ξημέρωμα στο νησί είναι πολύ όμορφο με την ευωδιά της φύσης τριγύρω σου και μια ηρεμία η οποία σε ξεκουράζει και σε ηρεμεί.
Συνάντηση στο σπίτι του Νίκου για τον πρωινό καφέ και συζήτηση για τα σχέδια της μέρας. ''Θα έχουμε πολύ περπάτημα σήμερα'' μου λέει. ''Τίποτα δεν νομίζω ότι μπορεί να με πτοήσει από το σκαρφαλώσω στα βουνά σήμερα'' του λέω και τα πειράγματα συνεχίζονται. Έφτασε όμως η ώρα να φύγουμε . Φορτώνουμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε προς τα κλουβιά των σκύλων για να πάρουμε μαζί μας δύο από τα σκυλιά που έχει. ''Ο αρσενικός αυτός είναι πολύ καλός αλλά είναι κουρασμένος από τις τελευταίες εξορμήσεις και έτσι λέω να τον αφήσω για σήμερα να ξεκουραστεί'' μου λέει. Έτσι επιλέγει δύο θηλυκά πολύ καλά περδικόσκυλα και αυτά. Έλα όμως που λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Ο αρσενικός μόλις βλέπει ότι δεν τον παίρνουμε μαζί αρχίζει τα κλάματα και τις φωνές. Μπαίνει ο Νίκος στο κλουβί του να τον χαϊδέψει λίγο να τον ηρεμήσει και εκείνος βρίσκει την ευκαιρία να ξεφύγει και να πάει να μπει κατευθείαν μέσα στο αυτοκίνητο. Τότε καταλαβαίνω το πάθος του συγκεκριμένου σκύλου για το κυνήγι. Έτσι λοιπόν τον παίρνουμε μαζί παρέα με ένα από τα θηλυκά που είχε διαλέξει στην αρχή. Αρχίζουμε να περνάμε διάφορα μέρη για να καταλήξουμε στην τοποθεσία που θα κυνηγούσαμε. Λίγο πριν φτάσουμε, στην μέση του δρόμου βλέπουμε έναν λαγό να κάθεται και να κοιτάει προς τα φώτα του αυτοκινήτου. Ο Νίκος κόβει ταχύτητα και σβήνει τα φώτα ώστε να μπορέσει να φύγει από την μέση. Ήξερα από την αρχή ότι κάτι τέτοιο θα έκανε μιας και όπως είπα και στην αρχή πρόκειται για έναν καλό Κυνηγό. Σχολιάζουμε το γεγονός πως κάποιοι δυστυχώς θα είχαν κάνει άλλες σκέψεις στο μυαλό τους και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως μπορεί να το κάνει ένας αληθινός κυνηγός αυτό. Το κυνήγι είναι μια παλικαρίσια ασχολία και δεν χωρά κανείς με διαφορετική νοοτροπία στην μεγάλη οικογένεια των κυνηγών.
Φτάσαμε στο σημείο που θα αρχίσουμε το κυνήγι μας. Ακόμα δεν έχει φέξει καλά και έτσι απολαμβάνουμε το τοπίο τριγύρω με τα χρώματα που έχει ο ουρανός την ώρα εκείνη που πλησιάζει η αυγή. Ξαφνικά ένας ήχος μας κάνει να στρέψουμε το κεφάλι μας ψηλότερα προς το βουνό. Είναι εκείνες που άρχισαν το τραγούδι τους πρωί πρωί. Ίσως μας άκουσαν και δίνουν το σήμα και στις υπόλοιπες. Τα σκυλιά τις άκουσαν και δείχνουν ανυπόμονα προκειμένου να τις ανακαλύψουν. Όλα είναι έτοιμα για να ξεκινήσουμε. Βγάζουμε τα σκυλιά έξω και με ένα νεύμα του κυναγωγού τους ξεκινάει η αναρρίχηση. Ναι η αναρρίχηση, καλά διαβάζετε. Όταν ξημέρωσε και είδα καλά το μέρος βρέθηκα να κοιτάζω ένα μεγάλο βουνό με γκρέμνα τριγύρω. Παρόλα αυτά ήμουν αποφασισμένος να ανέβω. Ήξερα πως είναι κάπου εκεί και αυτό μου έδινε δύναμη. Η αναρρίχηση δύσκολη αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είχα και την καλύτερη φυσική κατάσταση από τους τόσους μήνες απραξίας. Σε μερικά σημεία ο Νίκος παίρνει αγκαλιά τα σκυλιά ένα ένα, για να περάσουμε από κάποια δύσκολα σημεία. Η προσοχή όλη στραμμένη στα βήματα μας γιατί δεν είναι να παίζει κανείς με αυτά τα βουνά. Ξαφνικά τον ακούω και τον βλέπω να μου δείχνει ψηλά προς την κορυφή έναν βράχο. Τα έμπειρα μάτια του ανακάλυψαν τον κότσο να κάθεται σε έναν βράχο και να περιεργάζεται αυτά τα περίεργα πλάσματα που θέλουν να τις πλησιάσουν. Μετά από λίγο εξαφανίζεται με γρήγορα βήματα πίσω από τον βράχο. Εμείς ολοένα και επιταχύνουμε ώστε να τις προλάβουμε πριν ποδαρώσουν για τα καλά. Τελικά βρισκόμαστε στην κορυφή και από εκεί αρχίζουμε να περπατάμε σε σχετικά επίπεδο μέρος σαν σε οροπέδιο. Τα σκυλιά δείχνουν ολοένα και πιο ανήσυχα και μαντεύω πως πρέπει να έχουν πάρει την μυρωδιά από τις πέρδικες. Η απογοήτευση εμφανίζεται στις σκέψεις μου όταν βλέπουμε το κοπάδι να βουτάει στον γκρεμό σε μια απόσταση πολύ μακρινή για τα όπλα μας. Καθόμαστε και τις χαζεύουμε καθώς πετούν προς τα κάτω. Τις βλέπουμε στο απέναντι βουνό ανάμεσα από την βλάστηση και τις πέτρες να περπατάνε γρήγορα προς τα ψηλά. Δεν ξέρω αλλά εκείνη την στιγμή κατάλαβα την δυσκολία και την πονηριά της πέρδικας. Ένα πουλί που σε κάνει να αναμετριέσαι με τον εαυτό σου κόντρα στα δύσκολα βουνά της πατρίδας μας. Κοιτάζοντας λίγο πιο πέρα χαμηλά κοντά στον δρόμο βλέπουμε ένα ηλικιωμένο κυνηγό με το λαγόσκυλο του να ψάχνει κοντά στο σημείο που συναντήσαμε το πρωί τον λαγό. Αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να κυνηγιέται αυτό το θήραμα σκέφτομαι. Όπως του αρμόζει. Πόσο κακό θα έκανε κάποιος σε αυτόν τον άνθρωπο που παρά το προχωρημένο της ηλικίας του το πάθος τον οδηγεί να πάρει τα βουνά και να αισθανθεί τις χαρές που προσφέρει το κυνήγι. Μακάρι να τον βρεις παππού. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί το αξίζεις, σκέφτομαι.
Γυρίζουμε και συνεχίζουμε στο ίδιο ύψος την αναζήτηση κάποιου άλλου κοπαδιού. Τα σκυλιά ψάχνουν καλά δείχνοντας πως ξέρουν το κυνήγι της πέρδικας. Ο Νίκος δεν επεμβαίνει σχεδόν καθόλου. Άλλωστε ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και αρκεί κάπου κάπου ένα νεύμα του κυναγωγού τους για να αλλάξουν τόπο έρευνας. Τα πόιντερ ανεβαίνουν και κατεβαίνουν πλαγιές πηδώντας τις κλασσικές μάντρες που χωρίζουν τα χωράφια με εμάς ξοπίσω τους. Δεν τα πειράζει που πηδούν μέσα σε κοφτερά αγκάθια ούτε και τα απότομα και κοφτερά βράχια. Βλέπετε όταν σε οδηγεί το πάθος όλα τα υπόλοιπα έπονται.
Η ώρα αρχίζει και περνάει και παρόλο που δεν έχουμε καμία συνάντηση με κανένα πουλί ακόμα τα σκυλιά ψάχνουν καλά. Ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει και η ζέστη να παίρνει την θέση της πρωινής δροσιάς. Ένα μικρό διάλειμμα μας χρειάζεται για λίγη ξεκούραση δυο λόγια και λίγο νερό για εμάς και τα σκυλιά. Ατενίζουμε λίγο από εκεί ψηλά το πέλαγος. Όλα είναι μαγευτικά. Εικόνες που αποτυπώνεις στο μυαλό σου για να τις φέρεις πάλι πίσω όταν τις αποζητάς. Τελικά η Ελλάδα είναι όμορφη αρκεί όλοι μας να την φροντίσουμε. Τέτοιες στιγμές σε κάνουν να νιώθεις άσχημα που είσαι αναγκασμένος να ζεις σε τσιμεντένιες μεγαλουπόλεις.
Οι σκέψεις τελειώνουν βλέποντας τα σκυλιά να φέρονται λες και σου λένε τι έγινε και σταματήσαμε. Ξανά λοιπόν πορεία με στόχο την ανεύρεση αυτού του δύσκολου θηράματος. Η κούραση έχει αρχίσει και με καταβάλλει αλλά η προσμονή μιας συνάντησης μαζί της με κάνει και την ξεχνώ. Ο Νίκος συνηθισμένος από αυτές τις αναβάσεις και πορείες συνεχίζει ακάθεκτος λες και ξεκίνησε μόλις τώρα. Το ίδιο και τα σκυλιά τα οποία έχουν κάνει τα διπλάσια χιλιόμετρα από εμάς. Ο αρσενικός σκύλος οδηγεί την ομάδα και σκέφτομαι για την κούραση που έλεγε ο Νίκος. Δηλαδή εάν δεν ήταν κουρασμένος πως θα πήγαινε; Οι πλαγιές, τα γρέμνα και οι μάντρες διαδέχονται το ένα το άλλο και η ζέστη πια έχει γίνει κουραστική. Τα σκυλιά πάλι αρχίζουν και δείχνουν ανήσυχα έχουν πάρει πάλι την μυρωδιά της πέρδικας και όλα μας δείχνουν πως πρέπει να είναι κοντά σε κάτι βράχια. Δυστυχώς όταν φτάνουμε κοντά βλέπουμε τα σκυλιά να ξεκαθαρίζουν το τοπίο αλλάζοντας πορεία. Δεν αργούμε να δούμε κάποια φτερά από τα όμορφα αυτά πουλιά και καταλαβαίνουμε ότι εδώ κάποιοι άλλοι συνάδελφοι έχουν σηκώσει κάποιο κοπάδι και έχουν πάρει κάποιο πουλί. Λίγο παρά πέρα τους συναντά με τους άλλους κυνηγούς που είχαν περάσει πριν λίγο από αυτό το σημείο και πιάνουμε την κουβέντα μαζί τους. "Δύσκολα μέρη" μας λένε και πολύ πονηρά πουλιά. "Ποδαρώνουν συνέχεια και τρελαίνουν τα σκυλιά μας".
Η ώρα έχει περάσει και ήδη είναι μεσημέρι. Ο καυτός ήλιος γίνεται ολοένα και πιο ανυπόφορος σε συνάρτηση με την κούραση η οποία είναι τώρα αισθητή. Μια συκιά βρίσκεται μπροστά μας και δεν χάνουμε την ευκαιρία να κόψουμε δυο σύκα να φάμε κάτι που μας φαίνεται ως μάνα εξ ουρανού την ώρα αυτή. Όντως, τόσο απλά πράγματα όπως το να τρως δυο σύκα με φόντο το απέραντο γαλάζιο, φαντάζουν μαγευτικά τούτες τις στιγμές. Έτσι και αλλιώς ο κυνηγός είναι άνθρωπος της φύσης και χαίρεται κάθε στιγμή μικρή ή μεγάλη που ζει σ' αυτήν.
Είναι καιρός να αρχίσουμε να γυρίζουμε. Η κούραση με έχει νικήσει. Κράμπες και στα δυο πόδια είναι κάτι που με καθυστερεί να προχωρήσω με γοργό ρυθμό αλλά και έτσι θα πρέπει να περπατήσω. Τα σκυλιά έχουν ανοιχτεί αρκετά και ξαφνικά βλέπουμε τον αρσενικό από μακριά να κοντοστέκεται λίγο να ανεβάζει το κεφάλι του στον ουρανό σαν κάτι να τον έχει μεθύσει. Δεν αργούμε να καταλάβουμε ότι έχει πάρει για μια ακόμα φορά την μυρωδιά από τα πουλιά. Κινείται λίγο προς τα εμπρός και μένει σε μια φέρμα γεμάτη ένταση μένοντας να κοιτάζει προς τα αριστερά του και λίγο πάνω. Εκείνη ακριβώς την στιγμή οι κράμπες που με βασάνιζαν πάνε στην άκρη. Ξεχνιούνται τελείως και τίποτα δεν θα με εμπόδιζε από το να βρεθώ όσο πιο γρήγορα μπορώ κοντά στα σκυλιά. Ο Νίκος πηγαίνει να πάρει θέση και αυτός και μετά από λίγο μένουμε να κοιτάζουμε μια τους σκύλους οι οποίοι είναι γεμάτοι ένταση ακίνητοι και μια μπροστά προσπαθώντας να διακρίνουμε κάποιο πουλί. Τα δευτερόλεπτα αυτά φαίνονται αιώνας. Η αγωνία στο κατακόρυφο και ξαφνικά ένας θόρυβος που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο και πρόκειται ποτέ να τον ξεχάσει κανείς, ταράζει την ησυχία της στιγμής. Είναι εκείνες που κάνουν την προσπάθειά τους. Σηκώνονται όλο δύναμη σκορπώντας μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων. Αυτόματα το όπλο ανεβαίνει και ήδη το πρώτο πουλί πέφτει και γυρίζω στο δεύτερο και ενώ είμαι έτοιμος να πατήσω την σκανδάλη ακούω έναν πυροβολισμό και το βλέπω να πέφτει. Σημαδεύαμε το ίδιο πουλί με τον Νίκο σκέφτομαι και απότομα γυρνώ σε ένα άλλο το οποίο είναι σε απόσταση καλή για να το πάρω. Μετά από λίγο και αυτό πέφτει. Τα σκυλιά τρέχουν να απορτάρουν αυτά τα υπέροχα πουλιά. Γυρίζουν και μας φέρνουν τα πουλιά. Τα παίρνω στα χέρια μου και τότε καταλαβαίνω την αξία αυτού του θηράματος και πόσο πρέπει να το προσέξουμε για να συνεχίσει να υπάρχει για πάντα. Σύνολο 4 πέρδικες μεγάλες σε μέγεθος. Όπως βλέπει ο Νίκος μου λέει πως είναι παλιά πουλιά μεγάλα. Στο κοπάδι που σηκώθηκε υπολογίσαμε γύρω στα 12 πουλιά. Η κούραση έχει εξαφανιστεί και ένα μεγάλο χαμόγελο έχει πάρει την θέση της.
Να είμαστε καλά να ανεβαίνουμε σ' αυτά τα βουνά και να τις συναντάμε, είναι η ευχή που κάνω. Αλλά και εάν τα χρόνια περάσουν και τα πόδια μας δεν μας κρατάνε πια, παρόλο που το πάθος και η θέληση να ανεβούμε στα βουνά θα είναι το ίδιο δυνατά όπως τώρα, θα μας αρκεί να τις ακούμε έστω ,να λένε το τραγούδι τους από κορφή σε κορφή.