Τα γονίδια
Ακούω στις ειδήσεις ότι οι επιστήμονες μπόρεσαν να αναλύσουν τα γονίδια στον άνθρωπο. Πού φτάσαμε; Τι ανακαλύπτεις με τα χρόνια.
Παιδί ακόμα θυμάμαι, πως μου άρεσε πολύ και δεν έβλεπα την στιγμή να με πάρει ο πατέρας μου μαζί του για κυνήγι. Δεν με ένοιαζε ότι θα χάσω τον ύπνο μου, ούτε και τα χιλιόμετρα πορείας που θα έκανα στα βουνά. Αρκεί μονάχα να ήμουν εκεί δίπλα του στο κυνήγι. Δεν ξέρω γιατί με μάγευε το γεγονός αυτό αλλά μάλλον τελικά απ' ότι έχω καταλάβει οφείλεται στα γονίδια. Ναι, αυτά τα αναθεματισμένα μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας, να χύνουμε ποσότητες από ιδρώτα, αλλά εμείς να ευχαριστιόμαστε σαν να αποκτήσαμε το μεγαλύτερο δώρο που υπάρχει.
Θυμάμαι παλιά σ' ένα κυνήγι στην Μεσσηνία (τόπο καταγωγής του πατέρα μου) μαζί με τους θείους μου πως όταν σταμάτησαν να ξεκουραστούν λίγο από το περπατητό κυνήγι, εγώ συνέχισα να προχωρώ μην θέλοντας να σταματήσω ούτε λεπτό. Ξάφνου σ' ένα χωράφι λίγο πιο μακριά είδα πολλά μαύρα πουλιά να πετούν από πάνω του. Μου έκανε τρομερή εντύπωση και μην γνωρίζοντας ακόμα τα θηράματα γύρισα και τους είπα ότι πιο κάτω σ' ένα χωράφι είχαν μαζευτεί πολλά μαύρα πουλιά. Εκείνοι μεταξύ σοβαρού και αστείου με ρώταγαν πως ήταν τα πουλιά αυτά. "Μαύρα" , έλεγα εγώ ε κάπως λαμπερή μύτη. "Λαμπερή μύτη"; Με ρώτησαν. "Ναι" είπα εγώ ''σαν κίτρινο".
Αμέσως θυμάμαι με πήραν στα σοβαρά και έκαναν σχέδια πως να με πλησιάσουν στο μέρος αυτό. Τώρα ύστερα από τόσα χρόνια καταλαβαίνω ότι σε εκείνο το μέρος είχαν στήσει πανηγύρι τα κοτσύφια. Τόσα κοτσύφια μαζεμένα δεν έχω ξαναδεί. Βλέπεις οι καλλιέργειες ήταν άλλες εκείνη την εποχή, όχι όπως σήμερα που καλλιεργούμε μπετόν. Στο μυαλό μου ακόμα φέρνω την πρώτη φορά που μου έδωσε το όπλο να το κρατήσω εγώ στο κυνήγι (μέχρι τότε πήγαινα μαζί χωρίς να έχω ρίξει με το όπλο του, απλά για να είμαι μαζί στο κυνήγι). Ήταν σε μια πλαγιά στην Μάνδρα Αττικής. Εκείνος πήγε πιο πέρα και άφησε λίγο απόσταση από εμένα περπατώντας παράλληλα σαν να μου έλεγε ότι εσύ κυνηγάς τώρα. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Φόβος μην τυχόν και συναντήσουμε κανέναν δασικό, (δεν είχαν περάσει τα χρόνια για να βγάλω άδεια) αλλά και χαρά που πλέον έκανα τα πρώτα μου βήματα ως <<κανονικός>> κυνηγός. Εκεί που περπάταγα λοιπόν, ξάφνου ακούω μπροστά μου έναν θόρυβο. Τέτοιον θόρυβο δεν τον είχα ξανακούσει, αλλά και εκείνη την στιγμή μου φάνηκε τόσο δυνατός ώστε κόπηκαν τα πόδια μου από τον φόβο. Όταν μπόρεσα να συνέλθω έβλεπα έναν υπέροχο λάγαρο να ξεμακραίνει με κόλπα ανάμεσα στα πουρνάρια. Σήκωσα ενστικτωδώς το όπλο και έριξα δύο φορές. Χώμα σηκώθηκε, αλλά ο λαγός έφευγε με χαρά φαντάζομαι επειδή έτυχε να συναντηθεί με εμένα και όχι με κανέναν άλλο. Καλύτερα να με σκότωνες εκείνη την στιγμή. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήμουν ένα ράκος. Δεν μίλαγα για μια εβδομάδα και που κέφι για ύπνο με τον λαγό να έχει στοιχειώσει τα όνειρα μου κάθε βράδυ κλείνοντας μου το μάτι. Και όμως μετά απ' αυτό όχι μόνο δεν τα παράτησα (γονίδια βλέπεις) αλά πείσμωσα όταν μεγαλώσω να γίνω καλός κυνηγός. Όχι μόνο από την άποψη της κάρπωσης (όπως λέμε σήμερα) αλλά και από άποψης συμπεριφοράς ενός κυνηγού. Ρουφούσα κυριολεκτικά κάθε γραμμή από τα κυνηγετικά έντυπα θέλοντας να τα έχω όλα στο μυαλό μου. Σκοπευτικές τεχνικές, ηθικοί κανόνες κ.α. Και να πάλι σε κυνήγι τσίχλας και εγώ μαζί με τους μεγάλους να περπατώ μαζί τους χαρούμενος για το κάθε λεπτό της κυνηγετικής μέρας. Ξανά διάλειμμα για ξεκούραση και αυτή την φορά ζήτησα εγώ το όπλο από τον πατέρα μου για να πάω λίγο πιο πέρα από αυτούς να κάτσω μήπως περάσει καμιά τσίχλα όσο αυτοί θα ξεκουραζόντουσαν. Μετά τις αρκετές οδηγίες του (κουραστικές για μένα τότε, αλλά <<βίβλος>> πραγματική για τον ασφαλή χειρισμό του όπλου σήμερα) πήρα το όπλο και άρχισα να περπατώ για να πάω λίγο πιο πέρα. Και εκεί που περπατώ πάλι ένας θόρυβος, αυτή την φορά πιο γλυκός αλλά πάλι ξαφνικός για μένα και ένα πουλί απογειώνεται μέσα από τα χόρτα. Το όπλο αυτόματα ανέβηκε και σε λίγο βλέπω το πουλί να πέφτει. Πηγαίνω το παίρνω και γυρίζω με ύφος δέκα καρδινάλιων πίσω. "Κοιτάξτε λέω". Και όλοι κοιτάνε ξαφνιασμένοι. Ένα ορτύκι που έμεινε πίσω από τα άλλα βρίσκεται στα χέρια μου. Η χαρά σε όλο της το μεγαλείο ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Είμαι πλέον σίγουρος ότι όταν μεγαλώσω δεν θα ήθελα να χάσω τίποτα από την παράδοση που λέγεται κυνήγι. Θα γινόμουν και εγώ όπως ο πατέρας μου και ο παππούς μου και τόσοι άλλοι. Και μάλιστα θα ήθελα να κάνω και τον γιο μου κυνηγό, προκειμένου και αυτός να ζήσει αυτές τις στιγμές.
- Κώστα γιατί δεν λες τίποτα; Τι σκέφτεσαι; Άκουσα την γυναίκα μου να λέει
- Πόσες μέρες έμειναν μέχρι την έναρξη του κυνηγίου; είπα
- Αμάν πια πάλι το κυνήγι σκέφτεσαι; Αυτό είναι τρέλα.
- Όχι τρέλα, είπα
- Απλά τα γονίδια...
